Ilık, serin ürpertiyor adamı gece denilen karanlık. Korku yok aslinda, biraz bekleyiş biraz hüzün biraz da anlamsızlık.
Benzetmeler yapası bir ruh halini aldı yalnızlık denilen meret. Gecemde ilerleyen bir gölge, sanki sen. Biraz şiir yazarım heyecanıyla titrer olmuşken kalemim, betimlemeler, öykünmeler, bir manzum eser ihtiyacı oldu istekler.
Sebebim yok bu gece, sebepsizcesine ölmeli belkide. Belki de ölmeye sebep aramalı bu gece. Belki çok sevdiğim kedim için ölmeliyim. Doğru ya onu İstanbul denen koca memleketin en bilinmez noktalarına emanet edip gelmistim İzmir’e. Belki ailem yada en kolay seçimle sevgili uğruna ölmeliyim yada yok yok… İdeolojik olmali benim ölümüm, vatanıma feda etmeli durduk yere canımı. Büyük adamdı doğrular adına öldü desinler. Yada demesinler neden diyorlar ki, ölümü bile birilerinin takdirini kazanmaya mi harcamalı?
Yada en iyisi bos ver. Her zaman yaptığın gibi kaleminin tepesine basmalı son noktadan sonra. Yavaş yavaş sızmalı rüya denilen memlekete. Bellimi olur. Belki arada vazgeçersin ölümüne kaçmalardan. Belki arada kaçmazsın kendin olmalardan.
Yada, belki ile başlayan cümleler ardından bakarsın hayat dedikleri kesite. Sonunu "keşke"lere bağlar, buruk gülümsemenle geberip gidersin…